کد مطلب:4666 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

آيا مجازات افرادي كه در دنيا به ديگران ظلم ميكنند، در دنيا داده ميشود يا واگذار به عالم آخرت ميشود؟

از آيات و روايات استفاده ميشود كه سنت الهي بر تأخير عذاب تا روز قيامت قرار گرفته و هرگونه محاسبه و جزا در سراي آخرت صورت ميگيرد و دنيا سراي عمل است. امام علي (ع) ميفرمايد: امروز موقع كار است و محاسبهاي نيست و فردا هنگام محاسبه است و كار نيست.(1)

از برخي آيات و روايات ديگر استفاده ميشود كه بعضي از گناهان همچون ستم به ديگران در دنيا، مجازات دارد و ستمكاران به سزاي اعمال ناشايست خود ميرسند.

در آيات در مورد قوم ستمكار ثمود ميگويد: زلزله آنها را فرو گرفت و درهم كوبيد،(2) و گاه ميگويد: صاعقه آنها را فرو گرفت(3)يا صيحه آسماني دامانشان را گرفت.(4)

قرآن در مورد چگونگي هلاكت و سرانجام ظالمان ميگويد: ببين اين خانههاي آنها است كه به خاطر ستم ايشان خالي مانده،(5) نه صدايي از آنها به گوش ميرسد و نه جنب و جوش در آنها وجود دارد و نه از آن همه زرق و برقها و ناز و نعمتها و مجالس پر گناه اثري باقي است.

آري، آتش ظلم و ستم در آنها افتاد و همه را سوزانيد و ويران كرد.

از ابن عباس روايت شده كه: من از قرآن به خوبي استفاده كردهام كه ظلم و ستم، خانهها را ويران ميكند، سپس به آيه فتلك بيوتهم خاوية بما ظلمو استدلال كرد.(6)

تأثير ظلم در ويران كردن شهرها و جامعهها با هيچ چيز قابل مقايسه نيست. ظلم صاعقه مرگبار، زلزله ويرانگر و همچون صيحه مرگ آفرين آسماني است و تاريخ بارها اين حقيقت را اثبات كرده كه دنيا ممكن است كه با كفر ادامه يابد اما با ظلم قابل دوام نيست.

درروايتي از پيامبر اسلام (ص) نقل شده است: ظلم از گناهاني است كه مجازات ان در دنيا داده ميشود و به آخرت واگذار نميشود(7)

در برخي از روايات وارد شده است كه برخي از گناهان هست كه موجب نزول نعمت و عذاب

ميشود. (8) همچنين گاهي خداوند انسانهايي را كه دچار گناه شدهاند، در دنيا عذاب ميكند، تا موجب بيداري آنها شود بلكه از كار زشت دست بردارند و رو به سوي خداوند آورند كه اين گونه عذابها لطف در حق بندگان است.

پي نوشت ها :

1 - نهج البلاغه ، خطبه 42.

2 - اعراف ، 78.

3 - ذاريات ، 44.

4 - هود ، 67.

5 - نمل ، 50

6 - مجمع البيان، ذيل آيه 50، سوره نمل.

7 - وسائل الشيعه ، ج16، 274، مستدرك الوسائل ، ج 12، ص 87.

8 - بحارالانوار 7، 373 و ج 71 / 74.